به گزارش فرهنگ امروز به نقل از ایبنا؛ منشی‌زاده عنوان کرد: تمام بزرگی سعدی در گلستان او نهفته است و مطرح شدن و خواندن شعرها و حکایت‌هایش در دنیا برای این نیست که او هم مانند پاتریک مودیانو جایزه نوبل را از آن خود کرده است! کسانی هم که بخواهند مودیانو را با سعدی مقایسه کنند دچار بلاهتی در کلام و ذهنیتشان هستند.
 
وی افزود: اگر شاعری مانند حافظ بزرگ است و بزرگش می‌خوانند برای غنی بودن آثارش است. به گمانم جایزه ادبیات نوبل چیزی از ارزش‌های نویسنده‌ای کم نمی‌کند و به ارزش‌های یک نویسنده و شاعر مطرح نیز چیزی نخواهد افزود.
 
شاعر مجموعه شعر «ساعت سرخ در ساعت 25» ادامه داد: همه بزرگی فردوسی در این است که او در تنهایی شاهنامه را نوشت. اگر او زنده بود یقیناً به آکادمی سوئد نمی‌رفت تا جایزه نوبل را بگیرد. منظورم این است که بزرگان ادبیات هیچ‌گاه دنبال مطرح کردن خودشان نیستند و حتی برای چنین جایزه‌ای که در دنیا مطرح است تره هم خرد نمی‌کنند.
 
شاعر مجموعه شعر «قرمزتر از سفید» ادامه داد: نمی‌خواهم سعدی و حافظ و فردوسی‌مان را با یوسا قیاس کنم. چنین قیاسی قیاسی مع‌الفارق است اما در عین حال ماریو بارگاس یوسا نیز وقتی جایزه نوبل را دریافت کرد خیلی دیر شده بود. معتقدم چندین سال پیش باید به او این جایزه را اهدا می‌کردند.
 
منشی‌زاده یادآور شد: چنین شاعران و نویسندگانی هیچ‌گاه دنبال جایزه نوبل نمی‌روند. در واقع جایزه نوبل است که باید پی آنها برود. منظورم این است که آکادمی نوبل گاهی خلاف سیاست‌های خود به نویسنده و شاعری جایزه می‌دهد که بیشتر برای آکادمی نوبل اعتبار و ارزش می‌آورد نه برای شاعر و نویسنده.
 
صاحب کتاب «از روبه‌رو با شلاق» گفت: برخی نویسندگان نیز برای دریافت نوبل ادبیات خودشان را می‌کُشند. دربه ‌در در سراسر اروپا می‌چرخند تا اثرشان را با پول شخصی‌شان ترجمه کنند و آکادمی سوئد آنها را بشناسد و به ایشان توجه کند. شاید اورهان پاموک نویسنده ترک از این دست آدم‌ها باشد که چندان هم کاری به ادبیات ندارد.
 
وی توضیح داد: برای چنین نویسندگانی دریافت جایزه از تولید ادبیات مهم‌تر است و آنها در بهترین حالت به جای زندگی کردن به ادبیات می‌پردازند. من از این گونه آدم‌هایی که می‌خواهند نشان دهند که کِرم کتاب‌اند و ادبیات برای آنها همه زندگی است چندان خوشم نمی‌آید. معتقدم پرونده این نویسندگان در پوشه‌های زرد قرار می‌گیرد.
 
منشی‌زاده متولد کرمان است. این شاعر را به دلیل به کار بردن معادله‌های ریاضی و اصطلاحات فیزیک و شیمی بیشتر با عنوان بنیانگذار شعر ریاضی در ایران می‌شناسند. از کتاب‌های او می‌توان به مجموعه شعر «قرمزتر از سفید» و مجموعه طنز «از روبه‌رو با شلاق» اشاره کرد. او در سال‌های اخیر به سرودن شعرهایی موسوم به شعر رنگی روی آورده‌ است. «ساعت سرخ در ساعت25» نام گزینه اشعار وی است که در سال 87 از سوی انتشارات نگیما منتشر شد.